ഒരു ചെറു യാത്രയുടെ കഥ - ഭാഗം 7

ഗംഗയൊഴുകുകയാണ് ! തെയിംസും ഡാന്യൂബും ഒഴുകുന്നതുപോലെ!പോറ്റിവളർത്തിയ സംസ്കാരങ്ങൾ തുപ്പുന്ന വിഷതന്മാത്രകൾ പേറി അവൾ ഒഴുകുന്നു !മനുഷ്യാരവങ്ങളിൽ അലിഞ്ഞില്ലാതാവുന്ന അവളുടെ ഓളങ്ങളുടെ നേർത്ത ശബ്ദം മലർന്നുകിടന്ന് ഞാനെൻ്റെ കാതുകളിലാവാഹിച്ചു .  അല്പനേരത്തിനകം അവളെയാരാധിക്കാൻ തയ്യാറെടുക്കുന്ന നഗരിയും അതിൻ്റെ സ്നാനഘട്ടങ്ങളും എന്നിൽ വിസ്മൃതിയിലാണ്ടു .

എൻ്റെ തലച്ചോറിനുള്ളിൽ ഭൂഖണ്ഡ പാർശ്വങ്ങളുരസി തീ പാറി . ജംബൂ ദ്വീപത്തിൻറെ വടക്കു കിഴക്കേയറ്റത്തു  തിളച്ചു മറിയുന്ന ലോഹദ്രവങ്ങൾ ഭൂമിയുടെ കരൾ പിളർന്നു നീരാവി തുപ്പി കുമിഞ്ഞു കൂടി . അവ തണുത്തുറഞ്ഞു കട്ടപിടിച്ച്‌ നിർമമനായ ഹിമവാൻ ഉയിർക്കൊണ്ടു . മഹാതപസ്വിയായ അവൻ്റെ ശിലാപാളികളിൽ മഞ്ഞിൻറെ നരച്ച ശിരാവരണം ജടകെട്ടി തൂങ്ങി നിൽക്കുന്നത് ഞാൻ കണ്ടു . അവൻ്റെ യോഗനിദ്രയുടെ മഹാമൗനം എൻ്റെ അസ്ഥികളിൽ ഊറിക്കൂടവേ ഋതുപ്പകർച്ചകളുണ്ടായി . മേരുവിൻ്റെ മേലാപ്പിലെ തൂവൽമേഘപ്പഴുതുകളിലൂടെ ആദിത്യൻറെ ആദ്യകിരണം തണുത്തുറഞ്ഞ ശിലാപാളികളെപ്പുൽകി . തിരുജഢയുടെ തുമ്പിൽനിന്ന് സുതാര്യമായ ഒരുതുള്ളി വിശുദ്ധജലം ഇറ്റുവീണു . ഗംഗയിതാ എൻ്റെ കണ്മുന്നിൽ പിറവികൊണ്ടിരിക്കുന്നു . ഒന്നിന് പിറകെ ഒന്നായി തുള്ളികൾ ! തുള്ളികൾ ചാലുകളായി , ചാലുകൾ അരുവികളായി. വെള്ളിക്കൊലുസുകളണിഞ്ഞ ബാലികയെന്നോണം  കൃഷ്ണശിലകളിൽ ചവിട്ടി കളകളാരവം പൊഴിച്ച് ഹൈമവത ഭൂവിലാകെയവൾ അലഞ്ഞുനടന്നു. ഞാനും അവളിലൂടൊഴുകിയലഞ്ഞു . കാലം പോകെ യൗവ്വനയുക്തയായ അവൾ അകലെയെങ്ങോ മാടിവിളിക്കുന്ന സമുദ്രത്തിന്നലയൊലികൾ കേട്ട് അവനെത്തേടി പ്രണയ പരവശയായി സമതലഭൂവിലേക്ക് എൻ്റെ കണ്മുന്നിലൂടിറങ്ങിവന്നു . 

അവളുടെ തീരങ്ങളിൽ വനവല്ലികൾ പൂവിട്ടു .  കരിവണ്ടുകൾ മുരണ്ടു .  ചക്രവാകികൾ വിരുന്നു വന്നു . കാട്ടാടുകളിണചേർന്നു. അവളെച്ചേർന്നുമയങ്ങുന്ന പുൽമേടുകളിൽ സ്വയമൊരു മാൻപേടയായി ഞാൻ എന്നെത്തന്നെ സങ്കൽപ്പിച്ചു  . നറുംപുല്ലു നുണഞ്ഞുകൊണ്ട് അടുത്തെവിടെയോ വെളുത്ത താമരപ്പൂക്കൾ നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്ന പൊയ്കയിലേക്ക് സ്വതന്ത്രയായിക്കുതിക്കുന്ന ഒരു മാൻപേട . ഭൂതവും ഭാവിയുമതിനെ പിൻതുടർന്നില്ല . ശരികളുടെയും തെറ്റുകളുടെയും ഭാരം അതിൻ്റെ മെലിഞ്ഞകാലുകളേറ്റിയില്ല. കാറ്റിലുലയുന്ന പുൽനാമ്പുകളുടെ ശബ്ദം മാത്രം ശ്രവിച്ച് , പൊയ്കയുടെ തെളിനീർഗന്ധമാവാഹിച്ച് സ്വച്ഛന്ദം അതെൻ്റെ ചിന്തയുടെ പുൽപ്പുറങ്ങളിൽ മേയവേ , കിഴക്കൻ സമുദ്രത്തിന്റെ വിരിമാറിലേക്ക് മോഹാവേശത്താലഴിഞ്ഞൂർന്ന ഉടയാടകളോടെ ഉന്മാദിനിയായ ഗംഗ നിപതിച്ചു . പ്രണയ സാഫല്യത്തിൻ്റെ ഹർഷാരവത്തിൽ അവളുടെ സമതല തീരങ്ങൾ ഉർവ്വരമായി . അവൾ പെറ്റു പോറ്റിയ ഗോത്രങ്ങൾ സംസ്കൃതികളായി . ആഷാഢങ്ങളിലവളൊഴുക്കിക്കൊണ്ടുവന്ന കുഴഞ്ഞ മണ്ണിൽ ഞാറുകൾ മുങ്ങി നിവർന്നു . ഗ്രീഷ്മങ്ങളിൽ വെയിൽനിറമുള്ള ഗോതമ്പു വിളഞ്ഞു .  

അവളുടെ കൈവഴികൾക്കരികിലെ ഭൂർജ്ജ വൃക്ഷ പത്രങ്ങളിൽ ജ്ഞാനികൾ വേദസൂത്രങ്ങൾ കോറിയിട്ടു . പതിയെപ്പതിയെയാ വൃക്ഷ വയോധികർ മഴുവേറ്റു വീഴുന്നതും ചുടുകട്ടകൾക്കൊണ്ടു കെട്ടിയ സൗധങ്ങൾക്കു മണിമേലാപ്പായി മാറുന്നതും ഞാൻ കണ്മുന്നിൽ കണ്ടു. മോക്ഷം തേടിയലഞ്ഞ ജ്ഞാനികൾ അവരുടെ മോഹ മാത്സര്യങ്ങളുടെ വിഴുപ്പുകൾ മന്ത്രോച്ചാരണങ്ങളായി , പൂജാദ്രവ്യങ്ങളായി അവളിലേക്കൊഴുക്കി . പെറ്റുപെരുകിയ എണ്ണമറ്റ സന്തതിപരമ്പരകളുടെ വിസർജ്യങ്ങളേറ്റുവാങ്ങി വൃദ്ധയും വിവശയുമായിതാ അവളെൻറെ കണ്മുന്നിലൂടൊഴുകുന്നു . മുക്തി യാചിച്ചെത്തുന്ന പുത്രപൗത്രാദികളുടെ പുഴുക്കൾ നുരക്കുന്ന ജീർണിച്ച ദേഹങ്ങൾ നിർലജ്ജരായി അവളുടെ ഓളപ്പരപ്പിൽ അങ്ങിങ്ങു പൊങ്ങിക്കിടക്കുന്നു.

ഞാൻ കണ്ണുകളിറുക്കിയടച്ചു . ഗംഗേ , നീയെത്ര നിർഭാഗ്യവതി! ഹിമവാനിൽനിന്നുയിർക്കൊണ്ട് ആഴിയിലേക്കും  വീണ്ടും ബാഷ്പരേണുക്കളായി ഹിമവാനിലേക്കും ജനിമൃതികളുടെ ചക്രവ്യൂഹത്തിലകപ്പെട്ട് തുടരെത്തുടരെ സഞ്ചരിക്കേണ്ടിവരുന്ന ഹതഭാഗ്യ . ഭാരതഖണ്ഡമസ്തമിക്കുവോളം പെറ്റുപോറ്റിയ സന്തതിപരമ്പരകളുടെ ആത്മാവുപേക്ഷിച്ചുപോയ ജീർണ്ണവസ്ത്രങ്ങൾ പേറി നീയലയും .ഞാനാ തോണിയിൽ എഴുന്നേറ്റിരുന്നു . സന്തോഷ് തിരിഞ്ഞു നോക്കി . ആകെ വിയർത്തുകുളിച്ചിരുന്നിരുന്ന എന്നെക്കണ്ട് എന്തോ പന്തികേട് തോന്നിയ അയാൾ തോണിയിൽ നിന്നും ചാടിയിറങ്ങി ഒരു കൈക്കുമ്പിൾ വെള്ളമെടുത്തു എൻ്റെ മുഖം കഴുകിച്ചു . '' ക്യാ ഹുവാ മാഡംജി , ആപ് ബഹുത് പരെശാൻ ഹേ".  കുളിരുള്ള ഗംഗാജലം മുഖത്ത് വീണിട്ടും എനിക്ക് മറുപടി പറയാനായില്ല . ഒരു ജനതയുടെ പാതകത്തിൻ്റെ പാപഭാരം മുഴുവൻ ഞാൻ പേറുന്നതായി ആ നദിയിലേക്ക് നോക്കുമ്പോൾ തോന്നുന്നു . അല്പനേരത്തിനകം സൂര്യനസ്തമിക്കും . അനേകം ദീപങ്ങൾ അവളുടെ ഓളപ്പരപ്പിൽ ഒഴുകിനടക്കും . മൃതപ്രായയായ അവളുടെ ശരീരത്തിൽ വ്രണങ്ങളായവ ദിവസങ്ങളോളം അവശേഷിക്കും . എനിക്കാ കാഴ്ച കാണേണ്ടതില്ല . വെള്ളിക്കൊ ലുസണിഞ്ഞ അവളുടെ വിശുദ്ധ ബാല്യ കൗമാരങ്ങൾ അല്പം മുൻപ് ദർശിച്ചവളത്രെ ഞാൻ . അതുവരെ ഏതോ വിസ്മയലോകത്തേക്ക് എന്നെത്തള്ളിവിട്ട ആ പുരാതന നഗരത്തോട് ആദ്യമായി എന്തെന്നില്ലാത്ത വെറുപ്പ് തോന്നി . രൂക്ഷമായി തുറിച്ചുനോക്കുന്ന എന്നോട്  ഒന്നും മനസ്സിലാകാതെ പാവം സന്തോഷ് ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു "മേ തോ ഭോലാ ഥാ കി ഭാംഗ് ലസ്സി മത് പീജിയെ ". 

തോണിയിൽനിന്നെഴുന്നേറ്റുകൊണ്ട് ഞാൻ അയാളോട് പറഞ്ഞു . 'ചലിയെ ഭായ് , മുജ്ജെ എയർപോർട്ട് ജാനാ ഹേ '. എന്നെ പടവുകളിലേക്ക് എടുത്തിറക്കിക്കൊണ്ട് അയാൾ മറുപടി തന്നു . 'ഹാൻജി. വാപസ് ചലേംഗേ ഹം '. നഗരത്തിലൂടെയല്ലാതെ മറ്റേതെങ്കിലും വഴികളുണ്ടെങ്കിൽ അതിലൂടെ വിമാനത്താവളത്തിലെത്തിക്കാമോ എന്ന് ഞാൻ അന്വേഷിച്ചു . മറുചോദ്യങ്ങളൊന്നും ചോദിക്കാതെ എത്തിക്കാമെന്നയാൾ ഉറപ്പുതന്നു .  

ഞങ്ങൾ തിരിച്ചു സഞ്ചരിച്ച വഴികൾക്കിരുവശമത്രയും വരണ്ടുണങ്ങിയ പാടങ്ങളായിരുന്നു. അവയുടെ ഓരങ്ങളിൽ പൂത്തു നിൽക്കുന്ന എരിക്കിൻ കാടുകളും . വിജനമായ പാതയിലൂടെ പൊടിയുയർത്തിക്കൊണ്ട് കാർ അതിവേഗം നീങ്ങി . അന്നുമുഴുവൻ കൂടെ നടന്നിരുന്ന എന്റെ സാരഥിയെക്കുറിച്ച്‌ ഒന്നുമറിയില്ലല്ലോ എന്ന് ഞാൻ അപ്പോഴാണോർത്തത് .സന്തോഷിൻറെ കുടുംബത്തെപ്പറ്റി ചോദിച്ചപ്പോൾ അയാളുടെ ഗ്രാമം അവിടുന്ന് കുറച്ചകലെയാണെന്ന് അറിയാൻ കഴിഞ്ഞു . പിറ്റേന്ന് രാത്രി ഇളയ സഹോദരിയുടെ വിവാഹമാണ് .മൂത്ത സഹോദരി ഭർത്താവുപേക്ഷിച്ചു കുട്ടികളെയും കൊണ്ട് വീട്ടിലുണ്ട് . സ്കൂളുകൾ വളരെ അകലെയായതിനാൽ അവർക്കു പഠിക്കാൻ  പോകാൻ കഴിയില്ലെന്നാണ് അയാൾ എന്നോട് പറഞ്ഞത് . എങ്കിലും അകലത്തെവിടെയോ ഉള്ള 

സ്കൂളിനും നിഷ്കളങ്കരായ ആ കുഞ്ഞുങ്ങൾക്കുമിടയിൽ ദാരിദ്ര്യത്തിന്റെ മറികടക്കാനാകാത്ത വലിയൊരു മതിൽ ഉയർന്നു നിൽപ്പുണ്ടെന്ന് എനിക്കറിയാം . എന്നെ അയാൾ വിവാഹത്തിന് ക്ഷണിക്കുകയും ചെയ്തു . ഉയർന്ന വിദ്യാഭ്യാസമുള്ളൊരാൾ ആ ഗ്രാമത്തിൽ വരുന്നത് തന്നെ അവർക്കൊരന്തസ്സാണെന്നും യാത്ര മാറ്റിവെക്കാനാകുമെങ്കിൽ വരണമെന്നും അയാൾ അപേക്ഷിച്ചു . യാത്ര മാറ്റി വക്കുന്നതെങ്ങനെ എന്ന് ചോദിച്ചപ്പോൾ എങ്കിലടുത്ത പ്രാവശ്യം ഭർത്താവുമൊത്തു വരൂ എന്നായി അയാൾ . ഞാൻ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് സമ്മതവും മൂളി .   

ഈ രാജ്യത്തിന്റെ ഭരണചക്രം തിരിക്കുന്നവരാരെങ്കിലും സന്തോഷിനെപ്പോലുള്ളവരെ കണ്ണുതുറന്നു കണ്ടിട്ടുണ്ടാകുമോ എന്നെനിക്കറിയില്ല . ഇന്ന് ഞാൻ കൊടുക്കുന്ന ഓഹരി പിറ്റേന്ന് രാത്രി അയാളുടെ  പെങ്ങളുടെ  വിവാഹത്തിനുള്ള മധുരപലഹാരമായി മാറിയേക്കും. എങ്കിലും തൊട്ടടുത്ത ദിവസം മുതൽ  തന്നെ ഉറ്റുനോക്കുന്ന നിറയാത്ത കുഞ്ഞു വയറുകൾക്കു മുന്നിൽ പരുങ്ങലോടെ നിൽക്കുന്ന അയാളുടെ മുഖം എന്നെ അസ്വസ്ഥയാക്കി . അപ്പോഴേക്കും ഞങ്ങൾ എയർപോർട്ടിൽ എത്തിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു . ഒന്നും മിണ്ടാതെ ലഗേജുകൾ ഇറക്കി വച്ച് നിന്നപ്പോൾ അയാളുടെ കൂലി എത്രയാണെന്ന് ഞാൻ ചോദിച്ചു .തൻ്റെ യജമാനത്തി ഏൽപ്പിച്ചു തന്ന ആളായതിനാൽ കാശു വാങ്ങരുതെന്ന് അവർ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടത്രെ . വിമാനത്തിൽ വെറും രണ്ടര മണിക്കൂർ മാത്രം കൂടെ ചിലവഴിച്ച പേരുപോലുമറിയാത്ത ആ സ്ത്രീ എന്നോട് കാശു വാങ്ങരുതെന്ന് പറഞ്ഞുവത്രേ . പകരം അമൃത മെഡിക്കൽകോളേജിൽ പഠിക്കുന്ന അവരുടെ മകൾ (പേരു വെളിപ്പെടുത്തുന്നില്ല) ആദ്യമായാണ് അമ്മയെപ്പിരിഞ്ഞു നിൽക്കുന്നത്, അവളെ കഴിയുമെങ്കിൽ പോയി കാണണം. തുണ്ടുകടലാസിലെഴുതിയ ഒരഡ്രസ്സ്‌ സന്തോഷ് എനിക്ക് തന്നു . എനിക്ക് ചിരി വന്നു .ഒരു യാത്രയിലല്ല ഒരായിരം യാത്രകളിൽ അയാൾ കൂടെയുണ്ടായിരുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി . മഹാപ്രസ്ഥാനത്തിനിടയിൽ ധർമ്മരാജനെയനുഗമിച്ച നായയെപ്പോലെ ലക്ഷ്യത്തിലെത്തുവോളം ഒരുകാരണവുമില്ലാതെ അയാളെന്നെ അനുഗമിച്ചു. നിങ്ങളുടെ അനുജത്തിയെ ഒരു ദരിദ്രയായി പറഞ്ഞയക്കാനാണോ ആഗ്രഹം എന്ന് ചോദിച്ച് പഴ്സിൽ ബാക്കി ഉണ്ടായിരുന്ന ഒരു ആയിരം രൂപ ഞാനയാളുടെ പോക്കറ്റിൽ വച്ച് കൊടുത്തു .അഡ്രസ് വാങ്ങി  വച്ച് ആ കുട്ടിയെ  കണ്ടുകൊള്ളാമെന്ന് ഉറപ്പും കൊടുത്തു. അപ്പോൾ നിറകണ്ണുകളുമായി ജാള്യതയോടെ നിലത്തു നോക്കി തലകുനിച്ചു നിന്നിരുന്ന അയാളോട് ഞാൻ പറഞ്ഞു '' അരെ , ഇഥർ ദേഖോ ഭായ് , ആപ് കാ ദോസ്ത് ജാ രഹി ഹേ ". അയാൾ മിണ്ടിയില്ല . തിരിച്ചറിയൽ പരിശോധനക്കായി ക്യൂവിൽ നിൽക്കുമ്പോൾ കൈ വീശിക്കൊണ്ട് നിറഞ്ഞ ചിരിയുമായയാൾ അകലെ നിൽപ്പുണ്ടായിരുന്നു . പിന്നീടൊരിക്കലും കാണുവാനിടയില്ലാത്ത ആ നിർമ്മല സൗഹൃദത്തിൻറെ ഓർമ്മകളും പെറുക്കി മടങ്ങുമ്പോൾ ഞാനെന്നോടു തന്നെ സത്യം ചെയ്തതെന്തെന്നു നിങ്ങൾക്കറിയുമോ ? 

പ്രിയപ്പെട്ടവരുടെ പാപഭാരമാവാഹിച്ച് അനന്ത കാലം ജനിമൃതികളിലൂടലയുവാൻ ഞാൻ ഗംഗയല്ല . ഇതുവരെക്കണ്ടുമുട്ടിയ അനേകം ആത്മാക്കൾ എന്നിലുപേക്ഷിച്ചുപോയ ജീർണ്ണ വസ്ത്രങ്ങൾ ഞാനിതാ അവളുടെ കരയിൽവെച്ചു ദഹിപ്പിച്ചു വെണ്ണീറാക്കിയിരിക്കുന്നു . എനിക്ക് മുക്തി പരമപദത്തിലല്ല ഇതാ ഇവിടെ ഈ നിമിഷത്തിലാണ് വേണ്ടത് . വീണ്ടും ഞാൻ യൗവന യുക്തയായ ഗംഗയുടെ തീരങ്ങളിലലയുന്ന ഭൂതവും ഭാവിയുമില്ലാത്ത മാൻപേടയായി . നിമിഷശകലങ്ങളാകുന്ന പുൽനാമ്പുകളെ ചവച്ചരച്ചാസ്വദിച്ചു ശരിതെറ്റുകളുടെ ചിന്താഭാരങ്ങളേറ്റാത്ത മെലിഞ്ഞകാലുകളുമായി ഇവിടെ മുതൽ ഞാൻ മുൻപോട്ടു കുതിക്കും. നിമിഷനേരത്തേക്കു വെറുത്തുപോയെങ്കിലും പ്രിയപ്പെട്ട പുരാതന നഗരമേ , നീയിതാ എനിക്ക് തേടി വന്ന ജ്ഞാനോദയമരുളിയിരിക്കുന്നു. 

ഫ്ലൈറ്റിനുള്ള അറിയിപ്പ് മുഴങ്ങിയപ്പോൾ ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു . ഇവിടേയ്ക്ക് വന്നപ്പോൾ എന്റെ അതെ ഫ്ലൈറ്റിൽ ആധുനിക വസ്ത്രധാരിയായി വന്നിരുന്ന സായിപ്പ് കാവിവസ്ത്രമുടുത്തു നെറ്റിയിൽ വിഭൂതി പൂശി  നിറയെ രുദ്രാക്ഷമാലകളണിഞ്ഞ്  എന്നോടു പുഞ്ചിരിച്ചു . അയാൾക്ക് പിറകെ ഞാനും അവിടെ നിന്ന് അഭൂതപൂർവമായ ശാന്തിയും പേറി സ്വന്തം നഗരിയിലേക്ക് പറന്നുയർന്നു .

(അവസാനിച്ചു )