ഒരു ചെറു യാത്രയുടെ കഥ - ഭാഗം 4

എൻ്റെ ഭാവാദികളിൽനിന്ന് ഇന്റർവ്യൂ ഫലം കണ്ടില്ലെന്നു മനസ്സിലാക്കിയ സന്തോഷ് കാർ മുന്നോട്ടെടുത്തുകൊണ്ടു പറഞ്ഞു .''സരൂർ മാഡംജി , അബ് ഹം മണികർണികാ ചലേംഗേ ..ഫിർ ഏക് അസ്‌ലീ ബനാറസി സിൽക്ക് സാടി ഖരീദേംഗേ". സാരി ഇന്ത്യൻ സ്ത്രീകളുടെ ദൗർബല്യമാണെന്ന് ഏതു പുരുഷപ്രജക്കും അറിയാമല്ലോ ! ഒരു പട്ടുസാരിയെക്കുറിച്ചോർത്തെങ്കിലും ഞാൻ സന്തോഷവതിയാകട്ടെ എന്നയാൾ വിചാരിച്ചു കാണണം. 

ഏറിയാൽ നാലര കിലോമീറ്റർ. അത്രയേ ഞങ്ങൾ സഞ്ചരിച്ചുള്ളൂ .  അതിനുശേഷം തെരുവിൻറെ എതിർവശത്ത് മണികർണികാ ഘാട്ട് എന്നെഴുതിവച്ചിരിക്കുന്ന ബോർഡിന് അല്പം അകലെയായി വണ്ടി നിർത്തി അയാൾ എന്നോട് പറഞ്ഞു " ഇദ്‌ർ സെ ഗാഡി നഹീ ചലേഗാ മാഡം ..രാസ്താ ബഹുത് ഛോട്ടാ ഹേ ". ഞാൻ അപ്പോൾ ശരിയെന്നും പറഞ്ഞു തുണിയിൽ തുന്നിയ ചെറിയ തോൾസഞ്ചി മാത്രം കയ്യിലെടുത്തു ബോർഡിൽ അടയാളമിട്ടുവച്ച ഭാഗത്തേക്ക് നടന്നു. സന്തോഷ് പിന്നാലെയും. അടുത്തെത്തിയപ്പോഴാണ് സംഗതി മനസ്സിലായത്. വഴി വളരെ ഇടുങ്ങിയതാണ് . വണ്ണമുള്ള മൂന്നുപേർക്ക് കഷ്ടിച്ച് നിരന്നു നടന്നു പോകാം .നിലത്ത്‌ ഇന്റർലോക്ക് പാകിയിട്ടുണ്ട് . അഴുക്കും പൊടിയും പറ്റിയ വലിയ കെട്ടിടങ്ങളാണ് വശങ്ങളിൽ . ചില ഭാഗങ്ങളിൽ വശങ്ങളിലേക്ക് പഴയരീതിയിൽ കല്പലകൾ പാകിയ ഉപവഴികളുണ്ട് . അവ എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നതെന്ന് മനസ്സിലായില്ല. കെട്ടിടങ്ങളിൽ ചിലത് ഹോട്ടലുകളും അതിഥിഭവനുകളുമാണ്. എതിരെ തെരു തെരെ സൈക്കിളുകളും പശുക്കളും ആളുകളും വരുന്നു . വാരണാസിയിലെ പശുക്കളിൽ ചിലത് എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി . തടിച്ചു കൊഴുത്തു മുതുകിൽ വലിയ പൂഞ്ഞയും അയഞ്ഞു തൂങ്ങിയ കഴുത്തും ലക്ഷണമൊത്ത   ചെവിയും കൊമ്പുകളുമുള്ള സുന്ദര ജീവികളായിരുന്നു അവ . അവ പഴയ ഹാരപ്പൻ സംസ്കാര ചിഹ്നങ്ങളിൽ നാം കാണുന്ന ബ്രഹ്മൻ കാളകളെ ഓർമ്മിപ്പിച്ചു. പ്രളയമെടുത്ത ഹാരപ്പയിലെ ചില മനുഷ്യർ വടക്കുകിഴക്കോട്ടു സഞ്ചരിച്ചു ഗംഗയുടെ സമതല ഭൂവിൽ കുടിയേറിയിട്ടുണ്ട് . സിന്ധുവിന്റെ തടങ്ങളിൽനിന്നും ആറായിരം വർഷങ്ങൾക്ക് മുൻപ് വരാണസിയിലേക്ക് നിരന്തരം കുടിയേറ്റങ്ങളുണ്ടായിട്ടുണ്ടെന്ന് എവിടെയോ വായിച്ചതോർത്തു .അവരുടെ പശുക്കളുടെ പിന്മുറക്കാരാകുമോ കഴുത്തിൽ മണികെട്ടിയ ഈ സുന്ദരജീവികൾ ? എന്തുതന്നെയായിരുന്നാലും ഞാൻ അരികുചേർന്ന് സൂക്ഷിച്ചു നടന്നില്ലെങ്കിൽ ഇപ്പോൾ ഈ ഇടവഴിയിൽ വച്ചുതന്നെ അവയുടെ കൊമ്പുകളിൽ അകപ്പെട്ടു മോക്ഷം പ്രാപിക്കേണ്ടതായി വരും . ''മാഡംജി , സംഭാൽ കർകെ '' സന്തോഷ് ഓർമിപ്പിച്ചു . 

കുറച്ചുകൂടി മുന്നോട്ടുനീങ്ങിയപ്പോൾ വശങ്ങളിൽ കടകൾ കണ്ടു . രുദ്രാക്ഷമാലകളും പൂജാദ്രവ്യങ്ങളും പലതരം പലഹാരങ്ങളും തുണികളും വിൽക്കുന്ന കടകൾ . അവക്കുള്ളിലെല്ലാം ഇരുട്ടാണ് . മുന്നിലെ അല്പം വെളിച്ചത്തിൽ സാധനങ്ങൾ നിരത്തിവച്ചു കടക്കാർ ഇരിക്കുന്നുണ്ട് . എന്നെ ഏറ്റവും അധികം ആകർഷിച്ചത് നരച്ചു തൂങ്ങിയ താടിയും തലയിൽ തൊപ്പിയും വെച്ച് ഹൈന്ദവാരാധനകൾക്കുവേണ്ടി പൂജാദ്രവ്യം വിൽക്കുന്ന ഒരു വന്ദ്യവയോധികനെയാണ് . '' ആപ്കോ ക്യാ ചാഹിയെ മാഡം ? ദിയ ? തോലിയാം ?" . ഓം എന്ന് അവിടവിടെ പ്രിൻറ് ചെയ്ത ഒരു നീളൻ തോർത്തെടുത്ത്‌ അയാൾ എൻ്റെ നേരെ നീട്ടി . ഈ ബ്രഹ്‌മാണ്ഡ സൃഷ്ടിക്കു കാരണഭൂതമായ അനിർവചനീയ ശബ്ദവീചിയെ വെറും അലങ്കാരമെന്നോണം വസ്ത്രങ്ങളിൽ വരച്ചു വയ്ക്കുന്നതിനോട് പണ്ടേ യോജിപ്പില്ലാതിരുന്നതിനാൽ ഞാൻ അദ്ദേഹത്തോട് വിനീതയായി പറഞ്ഞു . 'കുച് നഹി ചാഹിയെ ദാദാജി , ശുക്രിയ!".അപ്പോഴതാ ഇടുങ്ങിയ തെരുവിലൂടെ ഒരു ശവഘോഷയാത്ര വരുന്നു . മുളകൊണ്ട് കെട്ടിയുണ്ടാക്കിയിരിക്കുന്ന ഒരു മഞ്ചത്തിലാണ് മൃതദേഹം കിടത്തിയിരിക്കുന്നത്‌. ശരീരം ചുവപ്പും പച്ചയും കലർന്ന പട്ടുകൊണ്ട് പുതപ്പിക്കുകയും , മഞ്ചം ജമന്തിമാലകൾ കൊണ്ട് അലങ്കരിക്കുകയും ചെയ്തിട്ടുണ്ട് . മുന്നിലൊരാൾ മണിയടിച്ചുകൊണ്ട് 'ഹരി ഓം! ഹരി ഓം! ' എന്ന് പറയുകയും കൂടെയുള്ളവർ അതേറ്റു ചൊല്ലുകയും ചെയ്യുന്നു . വഴിയിൽ സ്ഥലമില്ലാത്തതിനാൽ കടയിലെ വൃദ്ധൻ എന്നെയും സന്തോഷിനെയും കൈപിടിച്ചകത്തേക്കു കയറ്റി . ഘോഷയാത്ര അടുത്തുവന്നപ്പോൾ സന്തോഷും കൂമ്പിയ കണ്ണുകളോടെ നെഞ്ചിൽ കൈ ചേർത്തുപിടിച്ചു 'ഹരി ഓം!' എന്നുരുവിടാൻ തുടങ്ങി . അപ്പോൾ എന്നെ അത്ഭുതപരതന്ത്രയാക്കിക്കൊണ്ടതാ സൂഫിവര്യനെപ്പോലുള്ള കടയുടമ കൈ രണ്ടും ആകാശത്തോട്ടുയർത്തി 'ഹരി ഓം!' എന്ന് മന്ത്രോച്ചാരണം നടത്തുകയും കുറച്ചു ജമന്തിപ്പൂക്കൾ ആ മഞ്ചത്തിലേക്ക് ഒരു ഹോമകുണ്ഡത്തിലേക്കെന്നപോലെ അർച്ചിക്കുകയും ചെയ്യുന്നു . ഘോഷയാത്ര കടന്നുപോയിക്കഴിഞ്ഞദ്ദേഹം കണ്ണടച്ച് ഖുറാനിലെ ഏതോ ഭാഗങ്ങളാകണം അറബിയിലുരുവിട്ടു. എൻ്റെ കണ്ണുകൾ എന്തുകൊണ്ടോ നിറഞ്ഞു. ഘോഷയാത്ര അവശേഷിപ്പിച്ചുപോയ ചന്ദനത്തിരികളുടെ ഗന്ധത്തിൽ ലയിച്ചു നിൽക്കവേ എനിക്ക് വെളിപാടുണ്ടായി. സകല മാനവ ദർശനങ്ങളെയും മാറോടു ചേർത്തുനിൽക്കുന്ന ഒരു പുരാതന സംസ്കൃതിയിലേക്ക് ഞാനിതാ പ്രവേശിച്ചിരിക്കുന്നു. പിന്നിട്ട നഗരങ്ങളുടെ ചിത്രങ്ങളത്രയും ഒറ്റ നിമിഷത്തിൽ എന്നിൽനിന്നും മാഞ്ഞുപോയി . വിഭാഗീയതയുടെയും വംശീയവിദ്വേഷത്തിന്റെയും വരമ്പുകൾ അതിരിട്ട , ആധുനിക നാഗരികതയുടെ അഹന്തമൂത്ത എൻ്റെ പ്രജ്ഞയെ ഇതാ ഈ പൗരാണിക നഗരം അഴുക്കുപുരണ്ട ഈ ഇടുങ്ങിയ തെരുവിൽ വെച്ച് ഞൊടിയിടയിൽ ഭസ്മമാക്കിക്കളഞ്ഞിരിക്കുന്നു .

''ആയിയെ മാഡംജി ഹമാരെ പാസ് സ്യാദ ദേർ നഹി ഹെ''. സന്തോഷിൻറെ വിളി കേട്ടാണ് ഞാൻ ചിന്തയിൽനിന്നുണർന്നത്‌. ആ സൂഫിവര്യനോട്‌ താങ്കളെ ഒരിക്കലും മറക്കാൻ കഴിയില്ലെന്ന് പറഞ്ഞു വണങ്ങിയതിനുശേഷം ഞാൻ മുന്നോട്ടു നടന്നു. ''സദാ സുഖീ രഹോ ബേട്ടി !'' എന്ന അദ്ദേഹത്തിൻറെ അനുഗ്രഹ വചനങ്ങൾ പിന്നിൽ നിന്നും കേൾക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു . സന്തോഷ് എൻ്റെ ഭാവമാറ്റം കണ്ട് അത്ഭുതം കൂറി. ''ക്യാ ഹേ മാഡംജി , ആപ്കോ ഹമാരാ ദേശ് പസന്ത് ആയാ ?''. ''ബഹുത് '' എന്നുപറഞ്ഞു നിറകണ്ണുകൾ മറക്കാൻ ബദ്ധപ്പെട്ടുകൊണ്ടു താഴേക്കു നോക്കി ഞാൻ തലകുലുക്കി. വീണ്ടും നടന്നപ്പോൾ വഴിയുടെ വശത്തെ ഭിത്തി തുരന്നു പണിത ചെറിയ  കമാനത്തിനുള്ളിൽ ഒരു ശിവലിംഗം സ്ഥാപിച്ചിരിക്കുന്നത് കണ്ടു . അതിൽ ആർക്കും പാലും ഗംഗാജലവും അഭിഷേകം ചെയ്യാമെന്ന് സന്തോഷ് പറഞ്ഞു.പലരും എന്തൊക്കെയോ അഭിഷേകം നടത്തിയതിൻ്റെ അവശിഷ്ടങ്ങൾ അതിനു ചുറ്റും കെട്ടിക്കിടപ്പുണ്ട് . അതിനെതിർവശത്തെ ഭിത്തിയിൽ ആരൊക്കെയോ മുറുക്കിത്തുപ്പിയ പാടുകളും കാണാം . തൊട്ടപ്പുറത്തുനിന്നും ഏതോ ശുചിമുറിയുടെ പൈപ്പ് പൊട്ടിയ ഗന്ധവും വമിക്കുന്നുണ്ട് . ഞാൻ വന്നിരിക്കുന്നത് നന്മതിന്മകൾക്ക് , വൃത്തി-വൃത്തിഹീനതകൾക്ക്, യാതൊരതിർവരമ്പും കൽപ്പിക്കാത്ത ഒരു വിചിത്ര ലോകത്തേക്ക് തന്നെ . നടക്കുമ്പോൾ വീണ്ടും പശുക്കളെക്കണ്ടു. ഇപ്പോൾ തെരുവിന് ചാണകത്തിൻ്റെ ഗന്ധമാണ് . ഘാട്ടിനോടടുക്കുംതോറും കടകളുടെയെണ്ണം കൂടി . ഒടുവിൽ ഒരു കവാടത്തിലൂടെ ഞങ്ങൾ ഘാട്ടിലേക്ക്‌ പ്രവേശിച്ചു .

ഇതാണ് മണികർണ്ണിക . ഘാട്ടിലെ കെട്ടിടങ്ങളിലധികവും പഴയ മറാഠ സാമ്രാജ്യത്തിൻ്റെ വാസ്തുശില്പ മാതൃകയിൽ പണികഴിപ്പിച്ചിട്ടുള്ളതാണ് . ചുരുക്കം ചില ഭാഗങ്ങൾ പുതുക്കിപ്പണിതതുകാണാം . അങ്ങിങ്ങു മണ്ഡപങ്ങളും മനോഹര ഗോപുര ശിഖരങ്ങളും . അത്തരമൊരു മണ്ഡപത്തിലേക്കാണ് ഞങ്ങൾ ചെന്ന് കയറിയത് . അവിടുന്ന് നിരവധി പടവുകൾ ഗംഗയിലേക്കുണ്ട് . വേനൽക്കാലമായതിനാൽ നദി കുറെയേറെ താഴെയാണുള്ളത് . നേരം ഉച്ചയായതുകൊണ്ടു തിളച്ചുമറിയുന്ന വെള്ളിലോഹം പോലെ വെട്ടിത്തിളങ്ങുന്നു ഗംഗ . വാരണാസിയിൽ ഇതുപോലെ 87 സ്നാന ഘട്ടങ്ങളുണ്ട് . അവയിൽ ചിലതിൽ  മാത്രമാണ് മൃതദേഹങ്ങൾ സംസ്കരിക്കുക . അതിൽ ഏറ്റവും ശ്രേഷ്ഠമെന്നു കരുത്തപ്പെടുന്നതാണ് മണികർണികാ ഘാട്ട്. എന്നാൽ ഈ നഗരിയിൽ ചരിത്രവും ഇതിഹാസവും പുരാണവും പഴങ്കഥകളുമെല്ലാം വേര്പെടുത്താനാവാത്തവിധം കൂടിപ്പിണഞ്ഞു കിടക്കുന്നു . നിങ്ങളുടെ ചരിത്രജ്ഞാനത്തിന് ഇവിടെ ഒട്ടും പ്രസക്തിയില്ല . ഒന്നുകിൽ ബാഹ്യമായ യാതൊരറിവുകൾക്കും ഇവിടെ സ്ഥാനമില്ല , അല്ലെങ്കിൽ ഈ ഭൂമിയിലെ സകലചരാചരങ്ങളുടെയും അല്പജ്ഞാനത്തിന്‌ ഇവിടെ ഒരേ വിലയാണുള്ളത് എന്നാണ് ഈ ചുരുങ്ങിയ സമയംകൊണ്ട് എനിക്ക് മനസ്സിലാക്കാനായത്. ഈ ഘാട്ടു നിർമ്മിച്ചതാരാണ് എന്ന ചോദ്യത്തിന് ''ഭഗവൻ വിഷ്ണു നേ '' എന്നാണ് സന്തോഷിൽനിന്ന് എനിക്ക് കിട്ടിയ മറുപടി. ഘാട്ടിൻ്റെ ഉല്പത്തിയെപ്പറ്റി അദ്ദേഹം എനിക്കൊരു കഥയും പറഞ്ഞു തരികയുണ്ടായി. 

ഒരിക്കൽ സ്വർഗ്ഗത്തിലെ ദേവതകളെല്ലാം ഭഗവാൻ വിഷ്ണു നിർമ്മിച്ച കാശിയിൽ വന്നു താമസമാക്കി. അങ്ങനെ സ്വർലോകം ദൈവങ്ങളില്ലാതെ ശൂന്യമായിക്കിടന്നു. ഇതുകണ്ട് വ്യാകുലപ്പെട്ട പരമേശ്വരൻ പാർവ്വതീ ദേവിയോടൊപ്പം ദേവതകളെത്തിരക്കി പുറപ്പെട്ടു കാശിയിലെത്തി . ക്ഷീണം തോന്നിയ അദ്ദേഹം കാശിയിൽ ഗംഗയുടെ തീരത്ത്‌ ഭഗവാൻ വിഷ്ണു നിർമിച്ച പടവുകളുള്ള കിണറ്റിലിറങ്ങി ദേവിയോടൊപ്പം നീരാടി. ഗംഗയുടെ തെളിനീരിൽ ആമോദം പൂണ്ട മഹേശൻ മുങ്ങിനിവർന്നു തൻ്റെ തല കുടയവേ അദ്ദേഹത്തിൻ്റെ രത്നകുണ്ഡലം ചെവിയിൽ നിന്നും തെറിച്ചുപോയി. അത് വീണ സ്ഥലമാണത്രെ ''മണികർണ്ണിക''. വിഷ്ണു നിർമിച്ച കിണറിനെ 'മണികർണികാ കുണ്ഡ് 'എന്നാണു വിളിക്കുന്നത് . ഘാട്ടിനു കുറച്ചപ്പുറം അതുണ്ടെന്നു സന്തോഷ് എന്നോട് പറഞ്ഞു . കിണറ്റിലിറങ്ങി കുളിക്കുക എന്നത് എൻ്റെ യുക്തിക്കു നിരക്കുന്ന കാര്യമായിരുന്നില്ലെങ്കിലും അസ്തമയ സൂര്യൻ്റെ പശ്ചാത്തലത്തിൽ കുളിരുള്ള ഗംഗാജലം ചിതറിത്തെറിപ്പിച്ചുകൊണ്ടു വായുവിലുലയുന്ന അഴിഞ്ഞ തിരുജടയും കുണ്ഡലങ്ങളും ഒരു നിമിഷം എൻ്റെ മനസ്സിൽ മിന്നി മറഞ്ഞു. പണ്ടേ ഞാൻ അവയുടെ ആരാധികയാണ് . അപ്പോഴാണ് ഒരു പ്രത്യേക ഗന്ധം മൂക്കിൽ അനുഭവപ്പെട്ടത് . അന്നേവരെയുള്ള ജീവിതത്തിൽ ഒന്നുരണ്ടു തവണ മാത്രം അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ള ഗന്ധം . ഞാൻ നിൽക്കുന്നതിനു കുറച്ചകലെ ഇടതുവശത്തായി കെട്ടിയ പ്ലാറ്റുഫോമുകളിൽ ചിതകൾ എരിയുന്നുണ്ട് . അതിനുമപ്പുറം നോക്കിയാൽ ചാരവും മാലിന്യങ്ങളും മനുഷ്യ വിസർജ്ജ്യവും എല്ലാം ചേർന്ന് കുമിഞ്ഞു കൂടിയ കൂനകൾ കാണാം . അവയിൽ എന്തൊക്കെയോ ചികഞ്ഞും പെറുക്കിയും നടക്കുന്ന നായ്ക്കളെയും പശുക്കളെയും മനുഷ്യരെയും കാണാം. വാരണാസിയിൽ അഴുകിയതെന്തും ഗംഗയിൽ അഭയം പ്രാപിക്കുന്നു . സന്തതികളുടെ വിസർജ്യങ്ങൾ നൈവേദ്യം പോലെ സ്വീകരിക്കേണ്ടവളാണ് ഓരോ മാതാവുമെന്ന് മുത്തശ്ശി പറഞ്ഞു കേട്ടിട്ടുണ്ട് . അവൾ തന്നെയിവൾ! ഗംഗ! .

മണികർണികയിൽ ദിവസം മുഴുവൻ ചിതകളെരിയും. ഉച്ചയുടെ ചൂടിന് കാഠിന്യമേറ്റുന്ന അഗ്നികുണ്ഡങ്ങൾ. ദൂരദേശങ്ങളിൽനിന്നുപോലും പുണ്യമൃത്യുവേറ്റുവാങ്ങാൻ കാശിയിലെത്തുന്നവരുടെ മൃതദേഹങ്ങൾ ഇവിടെ ദഹിപ്പിക്കുന്നു. അത് ദഹിപ്പിക്കാനുള്ള അവകാശം ഡോമുകൾ എന്ന് വിളിക്കുന്ന വംശത്തിനാണ് . അവരുടെ മുഖ്യനെ 'ഡോം രാജ' എന്ന് വിളിക്കുന്നു. സന്തോഷ് എന്നോട് പറഞ്ഞു . നഷ്ടപ്പെട്ട കുണ്ഡലം അന്വേഷിക്കാൻ വിശ്വനാഥൻ ഏൽപ്പിച്ചത് കാശിയിലെ ചില ബ്രാഹ്മണരെയാണ് . എന്നാൽ അവർക്കതു കണ്ടെത്താനായില്ല . അപ്പോളദ്ദേഹം കോപിച്ച് ''ഇനിമുതൽ നിങ്ങൾ ചുടലയിൽ ശേഷക്രിയകൾ ചെയ്യുക '' എന്ന് ശപിച്ചുവത്രെ. അന്നുമുതൽ അവർ ഈ കർമം ചെയ്യുന്നു.ഏതൊരു ഡോമിനോടും നിങ്ങൾ ചോദിച്ചാൽ അയാൾ പറയുക ''ഹം ശിവ്ശങ്കർ കെ ലോഗ് ഹേ! ശിവ് കെ ബിനാ ധർത്തി മേം കോയി സഹാര  നഹി" എന്നായിരിക്കും.

കൊണ്ടുവരുന്ന മൃതദേഹം ആദ്യം ഗംഗയിൽ കുളിപ്പിക്കും. അതിനു ശേഷം മരണക്രിയകൾ നടത്തുന്നു. മൃതദേഹത്തിൻ്റെ കാൽ യമൻ്റെ ദിക്കായ തെക്കോട്ടും തല വടക്കു ദിക്കിലേക്കും വരുന്നവണ്ണം ചിതയിൽ വക്കുന്നു. മരിച്ചയാളുടെ കുടുംബത്തിൻ്റെ സാമ്പത്തികനിലയനുസരിച്ചാവും ദഹിപ്പിക്കാനുള്ള ദ്രവ്യം തിരഞ്ഞെടുക്കുക. ഒരു ധനികനാണെങ്കിൽ അയാൾക്ക് ചന്ദനമുട്ടികൾ ഏർപ്പാടുചെയ്യാം. ദരിദ്രനാണെങ്കിൽ താണതരം വിറകും ഉപയോഗിക്കാവുന്നതാണ്. അവകാശപ്പെട്ടയാൾ ചിതക്ക് അഗ്നി കൊളുത്തിക്കഴിഞ്ഞാൽ ഡോമുകൾ അത് കത്തിത്തീരും വരെ കാവൽ നിൽക്കും. ആദ്യവും അവസാനവും അഗ്നിഭഗവാൻ ദഹിപ്പിച്ചു തീർക്കുന്ന ഭാഗങ്ങൾ അവർക്കറിയാം. ദേഹത്തിൻ്റെ വലിപ്പവും പ്രായവും വച്ച് ദഹിച്ചു തീരാനുള്ള സമയം കണക്കുകൂട്ടാനും അവർക്കറിയാം. പുതു തലമുറയിലെ പ്രവൃത്തിപരിചയമില്ലാത്ത ഡോമുകൾ ദഹിപ്പിക്കുമ്പോഴാണത്രെ പാതി ദഹിച്ച ദേഹങ്ങൾ ഗംഗയിൽ പൊങ്ങുന്നത്. അവർക്കു മോക്ഷവുമില്ല. അഗ്നിദേവൻ്റെ പ്രീതിയില്ലെങ്കിൽ അങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിക്കാമെന്നു സന്തോഷ് പറഞ്ഞു.അവസാനമായി ഡോം എരിഞ്ഞമർന്ന മൃതദേഹത്തിൻ്റെ തലയോട്ടിയിൽ ഒരു ദണ്ഡുവച്ച് അഞ്ചു തവണ അടിക്കവേ മൂർധാവ്‌ പിളർന്ന് ദേഹി ദേഹം വിട്ട് വിഷ്ണുലോകം പൂകുന്നു. അതോടെയയാൾ ജനിമൃതികളുടെ നൈരന്തര്യത്തിൽ നിന്നും മോചിതനായി. ഇനിയയാൾക്കു നായായും , നരിയായും, നരനായും ജനിക്കേണ്ടതില്ല. എന്നെന്നേക്കും മോക്ഷം.

ഞാനാ ചിതകളിലേക്കു സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി. അതിൽനിന്നുയരുന്ന പുക അടുത്തായി ഉയർന്നു നിൽക്കുന്ന ശില്പഗോപുരങ്ങളിൽ കറുപ്പു പുതപ്പിച്ചിരിക്കുന്നു. ഏതോ നക്ഷത്രധൂളികളിൽനിന്നും ഉയിർക്കൊണ്ട അനേകായിരം ഉടലുകൾ എരിഞ്ഞമർന്ന് മോക്ഷത്തിൻ്റെ വാതായനത്തിൽ കോറിയിട്ട ചിത്രങ്ങൾ! കാറ്റിലൊഴുകിയെത്തുന്ന എരിഞ്ഞ മനുഷ്യമാംസത്തിൻ്റെ ഗന്ധം സഹിയാതെ മൂക്കുപൊത്തിക്കൊണ്ട് വലത്തേക്ക് മുഖം തിരിച്ചപ്പോൾ കണ്ട കാഴ്ച എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. എൻ്റെ മകനോളം പ്രായം വരുന്ന ഒരു ചെറുപയ്യൻ അവിടെനിന്ന് പട്ടം പറത്തുന്നു. ചിതകളുടെ ഗന്ധമേറ്റിയ കാറ്റിൽ അവൻ്റെ പട്ടം ഉയരെപ്പറക്കുകയാണ്. അതിൻ്റെ മനോഹര നൃത്തം കണ്ട് അവനും കൂട്ടുകാരും ആരോ ഇക്കിളിയിട്ടതുപോലെ ചിരിക്കുന്നുമുണ്ട്. ബാല്യകാലത്തിൽ എന്നെ ഭയപ്പെടുത്തിയതുപോലെ മരണത്തിൻ്റെ ചിത്രം അവരെ ഭയപ്പെടുത്തുന്നില്ല. ഈ നഗരത്തിലെ ഓരോ മനുഷ്യജീവിക്കും മരണം മുഷിഞ്ഞ വസ്ത്രം മാറ്റുന്നതുപോലെ തികച്ചും ആശ്വാസകരമായ ഒരേർപ്പാടാണ്. കർമ്മപാപങ്ങളേറ്റുന്നവരാണ് ജനിക്കുന്നത്. ജനിക്കുന്നവരല്ല, മരണമടയുന്നവരാണ് ഇവിടെ പുണ്യാത്മാക്കൾ.

ഞാൻ ഘാട്ടിനു പുറത്തു കുറച്ചപ്പുറം കണ്ട പലഹാരക്കടയിൽനിന്ന് അല്പം മധുരം വാങ്ങിക്കൊണ്ടുവരുമോ എന്ന് ചോദിച്ച് സന്തോഷിന് ഒരു നൂറു രൂപ കൊടുത്തു. അയാൾ മുപ്പതു രൂപക്ക് ഒരു കുമ്പിളിൽ കുറച്ചു ജിലേബിയുമായി തിരിച്ചു വന്നു ബാക്കി രൂപ എന്നെയേല്പിച്ചു. ഞാൻ പട്ടം പറത്തുന്ന കുട്ടികൾക്ക് ജിലേബി നൽകി. നന്ദിയോടെ അത് വാങ്ങിച്ച് എന്നെയാഹ്ളാദിപ്പിക്കാൻ അവർ കൂടുതൽ ഉയരത്തിൽ പട്ടം പറത്തിക്കാണിച്ചു. ഒരു ജിലേബി കഴിക്കാൻ നിർബന്ധിച്ചെങ്കിലും സന്തോഷ് വാങ്ങിച്ചില്ല. വിശുദ്ധമൃത്യുവിൻ്റെ ഗന്ധമുള്ള കാറ്റിൽ, മോക്ഷത്തിൻ്റെ പടവുകളിലൽപനേരമിരുന്ന് ഞാൻ ഒരു ജിലേബി നുണഞ്ഞു. മരണം ഇത്രയ്ക്കു മധുരിക്കുന്നത് ഇതാദ്യമായാണ്. എനിക്കടുത്തുകൂടി പലരും നദിയിലേക്ക് ഇറങ്ങിപ്പോവുകയും ഈറനോടെ കയറിവരികയും ചെയ്യുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അകലെ ചില തോണികൾ കാണാം. അവയിലൊന്നിൽ ഘാട്ടിലേക്ക് ഒരു മൃതദേഹം കൊണ്ടുവരുന്നുണ്ട്. അടുത്ത പുണ്യവാൻ !! ഞാൻ താമസിയാതെ സമനില വെടിയുമെന്ന് എനിക്ക് തോന്നി. അൽപനേരം കൂടിയിവിടെ ചിലവഴിച്ചാൽ മേലാകെ ഭസ്മം പൂശി കയ്യിൽ തലയോട്ടിയുമായി നടക്കുന്ന മറ്റൊരു അഘോരി സന്യാസിനിയായി  മാറിക്കൂടായ്കയില്ല. ഞാനീ പൗരാണിക ലോകത്തോട് അത്രയേറെ താദാത്മ്യം പ്രാപിച്ചു കഴിഞ്ഞു. അതിനാൽ പെട്ടെന്നെണീറ്റു പൊടിതട്ടി സന്തോഷിനോടു പറഞ്ഞു. '' ഭയ്യാ, ആയിയെ ..വാപസ് ചലേംഗേ ഹം ".

(തുടരും ....) 

x